மனமூடி - 2

உலகத்திலேயே மிகப்பெரிய கோடீஸ்வரர்களில் ஒருவரான வாரன் பஃப்ஃபெட் பற்றி சமீபத்தில் எனக்கொரு மின்னஞ்சல் வந்திருந்தது.. சற்று ஆச்சிரியமான மனிதர் தான். அந்த மின்னஞ்சலில் என்னை மிகவும் கவர்ந்த விஷயம், அவர் இன்றுவரை தங்கியிருப்பது ஒரு சிறிய வீடாம்... அதுவும் அவருக்கு திருமணமாகும்போது வாங்கியதாம்.

நாமெல்லாம் கொஞ்சம் சம்பாதிக்கத் தொடங்கியதும், நம் மனதுக்கு முதலில் தோன்றுவது, நமக்கென்று ஓர் சொந்த வீடு. ஆனால் அந்த ஆசை அதே அளவில் இருப்பதில் தவறில்லை. சம்பாத்தியம் கொஞ்சம் அதிகமாகும்போது, அதே சிறிய வீடு நமக்கு போதுமா...? உண்மையில், தேவைக்கேற்ப நம் மனது ஆசைப்படுமானால் அந்த வீடு போதுமானதே. அனால் நம் மனது அதை ஒப்புக்கொள்ளாது.. நமது அந்தஸ்துக்கு(?!) ஏற்ப ஒரு வீட்டைத் தேடச் சொல்லும்.. இது தான் நண்பர்களே நாம் இந்தப் பதிவில் பார்க்கப் போகும் மனமூடி.

இந்தச் சிறிய வீட்டில் அவர் இருப்பது குறித்து அவரிடம் கேட்கப்பட்ட போது வாரன் பஃப்ஃபெட் கூறிய பதில் இதுதான். நான் இருக்கும் நான் இருக்கும் வீட்டிலேயே எனக்குத் தேவையான எல்லாம் இருக்கிறது... இந்த வரிகளைக் கொஞ்சம் கவனியுங்கள் நண்பர்களே... போதும் என்ற சொல் நம் உள்மனதைப் பொறுத்தது.. வேண்டும் வேண்டும் என்று சொல்வது நாமாக நம் மனதுக்கு போட்டுக் கொண்ட மூடி... அதற்குச் சொல்லப் படும் சில காரணங்கள் நியாயமானவை. ஆனால் பல காரணங்கள் சப்பைக் கட்டே...

சமீபத்தில் ஒரு நண்பர் குறிப்பிட்டிருந்தார், நாம் சில இடங்களில் கவுரவத்திற்காகவாவது சில விஷயங்களைக் கடை பிடிக்க வேண்டும் என்று... அதாவது திருமணங்களுக்குச் செல்லும்போது தங்க நகை அணிந்து செல்ல வசதி இல்லை என்றால் கவரிங் நகை வாங்கி அணிந்து செல்லலாம் என்று.. இதை ஒத்துக் கொள்ளலாம். பல இடங்களுக்கு இரு சக்கர வாகனங்களில் சென்றால் மரியாதை இருப்பதில்லை.. வாடகைக்காவது கார் வைத்து அங்கே செல்லலாம் என்றும் சொல்லி இருந்தார்கள்.

விஷயத்தைச் சற்று உற்றுப் பார்ப்போமானால், அங்கே வருபவர்களில் பெரும்பாலானோர் கவரிங் நகை அணிந்தவர்களாக இருப்பார்கள். பெரும்பாலானோர் வாடகைக் காரில் வந்தவர்களாகத் தான் இருப்பார்கள். ஏனென்றால் நம் சமூகமே ஒரு பெரிய வீண்கவுரவத்தில் கட்டுண்டிருக்கிறது. நம்மிடம் இருப்பதை பெருமையாக நினைக்கும் பட்சத்தில் (வாரன் பஃப்ஃபெட்டை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்) இந்த பிரச்சினையே இல்லையே.. நமக்காக எப்போது வாழப் போகிறோம்..?

நான் என்னுடைய பைக்கில் செல்வதையே பெருமையாக நினைக்கிறேன்.. பல இடங்களில் ஹெல்மெட்டுடன் செல்வதை சிலர் கவுரவக் குறைச்சலாக நினைக்கிறார்கள்... எனக்கு அப்படித் தோன்றவில்லை... நம்மிடம் உள்ள பொருளை மிகவும் நேசிக்கும்போது அது மற்றவர்களின் பொருட்களை விட நமக்குத் தரம் கூடியதாகவே தோன்றும்.உங்கள் தேவைக்காக வாங்குங்கள்.. மற்றவர்கள் நம்மைப் பற்றி என்ன நினைப்பார்கள் என்று நினைத்து வாங்காதீர்கள்.. உண்மையைச் சொல்லப் போனால் நம் அனைவரிடமும் ஒருவகை மனமூடி இருக்கவே செய்கிறது..

உதாரணத்திற்கு வெயிலில் செல்கிறோம்.. சூடு மண்டையைப் பிளக்கிறது.. கையில் இருக்கும் கைக் குட்டியைத் தலையில் போட்டுக் கொள்ளலாம்.. அனால் நம்மில் சிலர் அதைச் செய்ய மாட்டோம்.. காரணம் தலை கலைந்து விடும் அல்லது ரோட்டில் போகிறவர்கள் நகைப்பார்கள். கடைசியில் அவர்கள் எல்லாரும் சிரித்து விட்டு போய் விடுவார்கள். அவர்களா வந்து நம் மண்டை சூட்டை தணிக்கப் போகிறார்கள்...? இது ஒரு சிறிய எடுத்துக்காட்டு.

இன்னும் நமக்குள் இருந்து கிழித்து ஏறிய வேண்டிய நிறைய மனமூடிகள் உள்ளன. ஆடம்பரம் தவிர்த்து தேவைக்கேற்ப வாழ்வதே உண்மையான கவுரவம் என்பதை வாரன் பஃப்ஃபெட் பற்றிய மின்னஞ்சல் எனக்கு உணர்த்தியது. ஒரு குடும்பத்துக்கு எது தேவையோ அதை வைத்துக் கொண்டு வாழும்போது நல்ல மனிதனாகலாம். கையில் இருக்கும் சிறு பொருளை மற்றவர்களுக்குக் கொடுத்து உதவும்போது அவர்கள் தானாக மாமனிதர்கள் ஆகி விடுகிறார்கள்.

என் நண்பன் அந்த மின்னஞ்சலைப் படித்து விட்டு சிரித்தான். நம்மை எங்கே இது போல வாழ விடுகிறார்கள்.. அண்ணன், தம்பி, மனைவி, சமூகம் என்று எல்லா காரணிகளும் ஒன்றாகச் சேர்ந்து நம்மை வேகமாக ஓட வைக்கிறார்கள். சம்பளம் ஏற ஏற செலவுகளையும் பெருக்கிக் கொண்டே போகிறார்கள்.. எப்போதும் தேவை குறையப் போவதில்லை என்றான். ஆம் நண்பர்களே.. ஒருவர் மனமூடியை மட்டும் கழற்றிப் பெரிய பயன் இல்லை. குடும்பத்தலைவன் இதை மற்றவர்களுக்கும் உணர்த்தி மற்றவர்களை ஒப்பிட்டு வாழ்தலை முடிந்தவரை தவிர்க்கலாம்.

மனமூடி இருக்கும்வரை தேவைகள் என்றுமே நிற்கப் போவதில்லை. நிம்மதி என்பது மூடி அணியாத மனத்திடமே உள்ளது என்பது என் கருத்து. உங்கள் கருத்து...?