விமர்சனம்

சாயங்காலம் வீட்டுக்கு கெளம்பற வேளையில மாப்ள.. படத்துக்குப் போலாமாடான்னு பசங்க கேட்க, தட்ட முடியாம கெளம்புங்கடான்னு சொல்லியாச்சு..

நூறடி ரோடு கங்கா யமுனா காவேரி தியேட்டர்கள்ல தலா காந்திபுரம், மன்மதன் அம்பு, --(ஒரு பெண்ணின் பெயர்)கொலைவழக்கு போன்ற திரைப்படங்கள் திரையிடப்பட்டு இருந்தன. இரண்டாவது படத்துக்கு டிக்கட் இல்ல(பசங்களுக்கு விருப்பமும் இல்ல), மூணாவது படம் ரூல்டு அவுட்.. ஆக முதல் படம் மட்டுமே ஒரே சாய்ஸ். மாப்ள படம் ஓரளவுக்கு இருக்கும்டான்னான் ஒருத்தன். எங்க ஊரு மேட்டுப்பாளையத்திலும் அது நான்கு நாட்களாக ஓடிக்கொண்டிருக்கவும் நல்லாத்தான் இருக்கும்னு போனோம்.

படம் தொடங்கிய இரண்டாவது நிமிடம் அது டப்பிங் செய்யப்பட்டது என்று உணர்ந்தபோது ஒருவரை ஒருவர் முகத்துக்கு முகம் திருதிருவென பார்த்துக்கொண்டோம். டே மாப்ள.. வருஷக் கடைசி அதுவுமா வந்து மாட்டிகிட்டோமேடா... டிக்கட் வெலை வேற எழுபது ரூவா..

அவ்ளோ தான்... படம் முடியற வரைக்கும் ஒரே ரகளை.. சிரிச்சு சிரிச்சு, தாடை முதல் அடிவயிறு வரையிலான அனைத்து உடல்பாகங்களும் வலிக்கும் அளவு சிரிச்சோம்..நாங்கள் பண்ணிய அதகளத்தில் முன்னிருந்தவர்களும் பின்னிருந்தவர்களும் கூட சிரித்தனர்.

விமர்சனமா...? அட அந்தப் படத்தில் கதைன்னு சொல்ல ஒண்ணும் இல்ல.. அப்புறம் தான விமர்சிக்க.. படத்துல எப்ப அழுகுராணுக, எப்ப சிரிக்கிராணுக, எப்ப சண்டை, எப்ப பாட்டு, எப்ப க்ளைமாக்ஸ் ஒண்ணுமே புரியல..வில்லன் வேற அடிக்கடி கண்ணுல மை போட்டுட்டு வந்து பயமுறுத்தினான். இதுல ஸ்பெஷல் என்னவென்றால், அவன் எதிரிகளைச் சுட்டதை விட தன்னுடைய ஆட்களைத் தான் அதிகம் கொன்றான். முடியல.. தலையில கை வெச்சுகிட்டு உக்காந்து இருந்தோம்.. அப்புறம் வந்தது வந்தாச்சு. கடுப்பிலையே எவ்வளவு நேரம் தான் இருக்கறது என்று சொல்லி தான் இந்த கலாய்ப்பு விஷயங்களைச் செய்தோம். வெளியில் வந்த பிறகும் கூட ஒரு நண்பன் "ஏய் சாலா , ஏய் சாலா" என்று கத்திக் கொண்டே வந்தான்.. அப்டீன்னா என்னன்னு கேக்கறீங்களா..?? அது தான் வில்லனின் பஞ்ச் டயலாக்.

அப்புறம் எதுக்கு இந்த பதிவுன்னு கேக்கறீங்களா?? நேத்து கடலோர கவிதைகள் படம் பாத்தேன்.
ஒவ்வொரு பிரேம்மையும் இயக்குனர் எப்படி செதுக்கி இருக்கிறார் என்று பார்த்து வியந்தே போனேன்.. ஏற்கனவே பார்த்து இருந்தாலும், காந்திபுரம் போல ஒரு படத்தை திரையில் பாத்து விட்டு வந்ததும் இந்த வித்தியாசத்தை நன்கு உணர்ந்தேன். கேமராவின் கோணம், சொல்லவந்ததை சொல்லிய திறமை, சத்யராஜ் முதற்கொண்டு அனைத்து நடிகர்களை நடிக்கவைத்த திறமை, படத்தை முடித்த விதம் என எல்லா விஷயங்களிலும் பாரதிராஜாவின் உழைப்பு எவ்வளவு மகத்தானது என உணர்ந்தேன்.

படத்தில் இன்னொரு விஷயம் இசைஞானியின் ஒலி விளையாட்டு.. படத்தோடு ஊன்றிப் பார்த்ததில் பின்னணி இசை ஒலிப்பதை மறந்தே போனேன். அதுதான் அவரது வெற்றி. பின்னணி இசையை கவனிக்க ஆரம்பித்தவுடன் அதிலேயே லயித்து விட்டேன். இயக்குனர் என்ன சொல்ல நினைக்கிறார், அந்த காட்சிக்கு என்ன இசை வேண்டும். இசை எவ்வளவு கதை சொல்ல வேண்டும் என்பதைத் தெளிவாகக் காட்டி இருக்கிறார். பாரதிராஜாவுக்கு இசைஞானி இந்தப் படத்தில் சரிசமமாகக் கை கொடுத்திருக்கிறார் என்றே உணர்கிறேன்.

நான் என்ன சொல்ல வர்றேன்னா.... அதிநவீன கேமராக்கள், ஒலிஒளி அமைப்புக் கருவிகள், மற்றும் பல நவீன திரைப்படத் தொழில்நுட்பங்கள் அதிகம் இல்லாத காலத்திலேயே இவ்வளவு அழகான கதையைக் கோர்த்து ரசிகர்களுக்கு நிறம் மாறாமல் கொண்டு சேர்த்த இந்த படங்கள் எங்கே, அதற்கப்புறம் கிட்டத்தட்ட முப்பது வருடங்கள் கழித்து லேட்டஸ்டாக வந்திருக்கும் இந்தப் படங்கள் எங்கே.. உங்களுக்கு கதைக்குப் பஞ்சமா இல்லை இதுபோன்ற படங்களை நீங்கள் பார்த்ததில்லையா...?(கொடுமை என்னவென்றால் தெலுங்கில் இந்தப் படம் சூப்பர் ஹிட்டாம்.. ). வருஷக் கடைசியில் இப்படியும் ஒரு அனுபவம்..!?!?!

இதுவரை நான் எந்தத் திரைப்பட விமர்சனமும் எழுதியதில்லை..ஆனால் கடைசியில் என்னையும் விமர்சனம் எழுத வெச்சுட்டாங்களே...

புது வருஷமாவது என்னை விமர்சனம் எழுத விடாத அளவுக்கு படங்கள் வரணும்..

புத்தாண்டு வாழ்த்துக்கள்

சாமக்கோடங்கி