ஒரே ஆறுதல்..

இந்த முறை ஜெர்மனிக்கு தனியாக வந்தேன்..

அலுவலகத்தில் முதல் நாளே அதிக வேலை, கடுப்பான வேலை..கடுப்போ கடுப்பு.. எந்த மக்களுக்கும் நாம் பேசும் பாஷை புரியவில்லை. சாதாரணமாகவே தனியாக இருந்தால் இன்னும் பயம் அதிகரித்து விடும். விரக்தி வந்து விடும். அதே நிலைமையில் தான் நானும் இருந்தேன்..

முற்றிலும் மாறுபட்ட மக்கள், மாறுபட்ட சூழ்நிலை, நமக்கு ஆறுதல் தரும் நம்மூர் விஷயங்கள் ஒன்று கூட இல்லை. அறைக்கு வந்தால் அங்கும் அதே புதிய சூழ்நிலை..

எல்லாமே வித்தியாசமா இருக்கே..நம்ம ஊர் மாறி இங்க ஒண்ணுமே இல்லையா.. கடவுளே..

இந்த நிலைமையில் ஒரே ஆறுதல் தரும் விஷயம்..

ஜன்னலைத் திறந்து வெளியில் பார்த்தேன்.. ஒரு கிழவி தன்னுடன் ஒரு நாயை உடன் அழைத்து நடைபாதையில் நடந்து கொண்டு இருந்தார்.. அந்த நாய் கரண்ட் கம்பியைப் பார்த்ததும் காலைத் தூக்கியது..

அப்பாடா..



















நன்றி..

சாமக்கோடங்கி